Odszedł Nasz Przyjaciel

W niedzielę, 29 stycznia br., zmarł nieoceniony regionalista nasz Przyjaciel Henryk Tyszkiewicz.

Henryk Tyszkiewicz urodził się 26 marca 1944 roku w Osinach koło Kępna. Ukończył Technikum Kolejowe w Ostrowie Wlkp. (1963 r.). W latach 1964-1965 pracował na PKP Stacja Kępno, a w kolejnym okresie (1965-1966) jako kasjer towarowy na Stacji Wieluń. Od 1967 do 1999 roku zatrudniony był na stanowisku kasjer biletowy i towarowy na Stacji PKP Kępno Zachodnie.

Od wieku młodzieńczego interesował się nie tylko historią narodową, ale i lokalną. Od 1977 roku był kolporterem prasy niezależnej (we współpracy ze środowiskiem lubelskim: Jadwigą Kozicką i Zbigniewem Kozickim, od których otrzymywał wydawnictwa niezależne), m.in. „Spotkań” oraz książek: „Polski kształt dialogu” Józefa Tischnera i „Wspomnienia z Kazachstanu” Władysława Bukowińskiego.

Od września 1980 roku działał w „Solidarności”, został sekretarz Komitetu Założycielskiego przy Stacji Kępno Zachodnie, od XI 1980 członkiem KZ, szefem sekcji kultury; członkiem Międzyokręgowej Komisji Porozumiewawczej Kolejarzy we Wrocławiu „Semafor”. Po 13 grudnia 1981 roku stał się współpracownikiem nieformalnej tajnej struktury „Solidarności” w zakładzie pracy oraz Solidarności Walczącej w Kępnie, kolporter pism podziemnych, m.in. , „Arki”, „Aneksu”, „Czasu Kultury”, „Robotnika”, „Solidarności Walczącej”, „Głosu”, „Czasu” i „Tygodnika Mazowsze” oraz książek. W latach 1985-1989 współorganizator (wraz z ks. Wojciechem Pachciarzem, Waldemarem Kasprzakiem i Januszem Gierą) Młodzieżowej Grupy Piątkowej.

Od lutego 1989 roku pełnił funkcję sekretarza Tymczasowej Komisji Zakładowej „Solidarności” Węzła PKP Kępno. W latach 1989-1990 był sekretarzem KO „Solidarność” w Kępnie. W latach 1994-1998 stał się radnym miasta i gminy Kępno z listy Kępińskiej Inicjatywy Samorządowej, z kolei w latach 1998-2006 pracował jako radny powiatu kępińskiego z listy „Wspólnoty Samorządowej”, w latach 2002-2006 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Powiatu. Od 1992 roku aktywnie działał w Towarzystwie Miłośników Ziemi Kępińskiej, w 2007 roku został prezesem tej znanej w Kępnie organizacji. Wszystkie te informacje zostały uwiecznione w „Encyklopedii Solidarności”, publikacji wydanej w 30. rocznicę powstania wolnych związków zawodowych w Polsce.

Biografia ta pełna jest chlubnych faktów, o których nie można nam zapomnieć. Jednak dla znacznej części pierwszych redaktorów „Tygodnika Kępińskiego” Henryk Tyszkiewicz pozostanie w pamięci przede wszystkim jako człowiek z ogromną wiedzą regionalną, którą w sposób drobiazgowy chciał dzielić się z czytelnikami. Od zawsze odwiedzał redakcję, witaliśmy Go z rozmaitymi humorami. Niejednokrotnie zastanawialiśmy się, dlaczego pojawia się w dzień składu? Dla pana Henryka nie miało to jednak znaczenia. Był materiał, musiał znaleźć się i czas. Pamiętamy kartki zapełnione gęstym (nierzadko niewyraźnym) drukiem, które szczegółowo przedstawiały historie poszczególnych budowli, miejsc, wydarzeń czy zasłużonych dla miasta osób. Kartki te niejednokrotnie stanowiły twardy orzech do zgryzienia dla korekty i innych pracowników redakcji. Zawsze jednak traktowane były jako źródło wiedzy o naszym regionie, o czym doskonale wiedzieliśmy. Wracaliśmy do tych materiałów, nawet wtedy, gdy w pierwszym odruchu zostawały odsunięte na bok. Pan Henryk zresztą nie pozwolił nam o sobie zapomnieć. Był wymagającym autorem, nie aprobował jakichkolwiek zmian w swoich tekstach, nawet tych – naszym zdaniem – często niezbędnych, natury stylistycznej. Na pozór się z nimi zgadzał, ale każdy wiedział, że i tak myśli swoje. Wytykał nam historyczne nieścisłości, zmuszał do uważnego badania historii Kępna i okolic. Pod tym względem był bezkompromisowy.

Interesował się nie tylko historią, znał tajniki przyrody, śledził „humory” pogody, uwielbiał podróże rowerem, lubił przebywać z młodzieżą i nienawidził kłamstwa. Sam wszędzie dostrzegał przede wszystkim dobro. Takie patrzenie na świat sprawiło, że nie potrafił wyrazić żalu nawet w obecności tych, którzy Go skrzywdzili. W naszej pamięci pozostanie człowiekiem bezinteresownie pomagającym innym. Swoje motto, które odnajdujemy na Jego stronie internetowej wyrażające się w słowach: Ważniejsze są czyny ciche a użyteczne potrafił należycie wcielić w życie. Zawsze życzliwy i dobrego serca, sprawił, że: Nigdy, kto szlachetny, nie był mu obojętny.